Хошуу ноёны түшмэл өөр хошуунаас өр нэхэхээр одсоныг нэгэн бадарчин дуулаад түшмэдийн залуу сайхан эхнэрийг ганц шөнө ч атугай эзгүйчлэхээр шийдэж үдшийн бүрийгээр гэрт оржээ.

Залуу эхнэр аяганы амсар дөнгөж зуулгаад л бадарчинг бараг л хөөх туух шахжээ. Харин бадарчин залуу хатны эдийн асар их шуналтай сул талыг мэддэг учраас хэзээ ч юм, хаанаас ч юм олсон ганц сайхан галт үнэгний арьсаа гарган дэлгэж үзүүлтэл, хатны ааль араншин шал өөр болоод ирж гэнэ дээ. Нэгэнт атгасан учигаа бадарчин улам лавшруулж, зорьж ирсэн зорилгоо ойлгуулаад, хар үнэгний арьсаа гар дээр нь бэлэг болгон тавьж орхисон чинь хамаг хэрэг нь бүтэж, ноорхой муу бадарчин ноёны түшмэлийн өргөн орон дээр сувай шаргачин шиг сайхан эхнэртэй нь зэрэгцээд залрах нь тэр ээ.

Харин өглөө болж нар мандсан ч мөнөөх бадарчин маань боссонгүй. Айл саахалтынхан, хүн амьтан ороод ирэх вий гэхээс хатан ихэд зовон, бадарчинг босгох гээд хэдэнтээ оролдоод барсангүй. 

Хүүхэн “Бадарчин гуай, бадарчин гуай. Та яасан ичдэггүй юм бэ? Босооч, нар дээр хөөрчихлөө шүү дээ” гэхэд нь бадарчин “Сарнаас ичээгүй байж нарнаас юунд ичээв?” гээд хээв нэг хөнжилд нь хөлбөрөөд хэвтээд байж гэнэ.

Хатан нэгэнтээ гарвал түшмэл гэрийн зүг айсуй гэнэ. Сандрахын ихээр сандарсан хүүхэн гэртээ буцан орж ирээд “Босоорой, босоорой, бадарчин гуай. Түшмэд айсуй. Болохоо бүр байлаа шүү дээ” гэвэл бадарчин үнэхээр тэвдэн мэгдэн сандарч, байж суух газраа олохоо байсан хатныг тохуутай харж байснаа аргаа барахын үед нь “Тэгвэл миний хар үнэгний арьсыг одоо өг” гэж хээв нэг нэхжээ.
Эх сурвалж: Түүх судлаач С.Оч "Үдшийн хууч" номоос

Эх сурвалж www.wikimon.mn