Замын-Үүдийн галт тэрэг Улаанбаатар луу хөдлөлөө. Шороо үнэртээд л. Төд удалгүй  цемент шиг пургисан нунтаг цагаан шороо. Энэ шорооноос салхивчаа хааж, нүүрээ алчуураар битүү баглаад ч бултаж гарна гэж санасны гарз. Шүдэнд зажилагдаж нүүрэн дээр хүүхнүүдийн будаг шиг битүү давхарга тогтно. Шороо шидэгдэхгүй зай завсар ч гэж алга.

Бороо цасгүй өдөр бүхэн ийм байдаг гэхээр галт тэрэгний үйлчлэгч, жолоочоос эхлээд Эрээн явж амьдралаа залгуулж байгаа эгэл хүмүүсийн эрүүл мэнд сүйрч байна даа гэж харамслаа. Хамарнаас, нүднээс шороотой зууралдсан ус нулимс гоожиж, хахаж цацаж бачуурсан хүмүүс.  Би бол харшил гэх мэтийн элдэв өвчин зовиур байхгүй ч шорооноос өөрийгөө цэвэрлэх уур бухимдал төрүүлсэн ажилтай болчихлоо. Хүрсэн болгоноос шороо бужигнаад байхаар өөрийн эрхгүй “муухай” ааш хөдлөөд байналээ. 

Харшилтай, амьсгалын замын үрэвсэл, уушигны өвчтөй хүмүүсийн ужиг хууч нь сэдэрч байгаа нь нүдэн дээр илт.  Даанч дээ. “Дэлхийн 2-р дайны үед хорих лагерь луу ачигдаж байсан хүмүүс л ийм вагонд суусан байх даа”, үгүй ч юм билүү хараагүй юм чинь. Хэлэх муу үг ч олдохгүй болсон миний бодол.

Төмөр замын том дарга нар ийм вагоноор явж үзээгүй байх л даа.  Ер нь бүх том дарга нарт зориулж“тусгай” вагон гаргадаг юм гэнэ  . Тэгэхээр хүрсэн бүхнээс нь шороо манардаг вагоны амьдралыг мэдэхгүй нь тодорхой.  Гэвч  олон монголчуудынхаа эрүүл мэндийн төлөө вагондоо шороо ордоггүй  болгох ажил хийх цаг чинь болсныг эрх мэдэлтнүүдэд дуулгахаар энэхүү тэмдэглэлийг бичлээ. Та халуу шатсан нарлаг өдөр Замын-Үүд чиглэлийн нийтийн вагоноор заавал аялаарай. Нүд үнэнч гэдэг шүү дээ.

Эх сурвалж: Times.mn