Орчин үед өөртөө итгэлтэй байх чанарыг давуу тал хэмээх болсон. Тийм ч байж болох. Гэхдээ бидний дунд өөртөө итгэлтэй байхыг өөрийгөө тоох үзэлтэй андуураад байх шиг.
Юм л бол “Би, би” гэж цээжээ дэлдэх. Алив ажлыг цаана нь гартал хийх, эрхэлсэн ажилдаа эзэн нь болохын төлөө хичээхээс илүүтэй ашиг хонжоо, амин хувийн аар саархан асуудлаа урдаа тавих. Тулгамдсан асуудлын шалтгааныг өөрөөсөө огт хайхгүй, харин болж өгвөл бусдад бурууг чихэх хандлагатай. Ийм байхад яаж тухайн хүнээс бүтээмж гарах вэ дээ.
Ур чадвараа нэмэгдүүлчихээд урд буй үүргээ ягштал биелүүлчихбэл хүсээд байгаа амжилт чинь аяар ороод л ирнэ.
Түүнээс бус юу ч сурч мэдээгүй, хийж сураагүй байж, “Би”-гээр өвчлөөд явчихбал ямар хэрэг байх билээ. Анзаараад байхад “Би”-гээр өвчлүүлдэг хөндлөнгийн шалтгаан бас байна.
Эргэн тойрныхон нь “Чи тийм сүрхий, ийм лаг. Тийм байж ийм ажил төрлөөр яадаг юм” гэж ирээд л сумлах. Харамсалтай нь тэр “сумлалтад” нь өөртөө анализ хийж чадалгүй сумлагдаад давхичих тохиолдол олон харагдана. Ер нь тэгээд ямар ч хүн бусдад, байгаа хүрээлэлдээ хүлээн зөвшөөрөгдөнө гэдэг том зүйл. Өөрөөр хэлбэл, бусдадаа хүлээн зөвшөөрөгдсөнийхөө дараа “Би” гэдэг үзлээ жаахан цухуйлгахгүй бол хэн ч болоогүй байж бүлт, бүлт үсрээд явах инээдэм шүү. Иймээс ч монголчууд “Бяруу болоогүй байж бухын баасаар баалаа” гэдэг биз ээ.
