Дvрлийсэн алаг нvд намайг алдалгvй дагаад байдаг болчихлоо. Сvvлийн хэдэн хоногийн турш тэр намайг даган, хєдєлгєєн бvрийг минь тандаад байна. Би тvvн рvv эгцлэн харж ч зvрхлээгvй хэрнээ ер бусын vзэсгэлэнтэй гэдгийг нь зєн совингоороо мэдрээд байх юм. Гайхмаар юм аа.
Єглєє бvр тэр надаас тvрvvлж босчихоод, хэрхэн нойроо харамлаж, цонхоор туссан сахилгагvй нарны туяанд тунирхаж байгааг минь ажиглаад суучихна. Хувцаслахад минь нvvр буруулан ичингvйрээд, толины ємнє очиход минь яг ард ирж зогсоод, нуугдчихна. Нvvрээ будаж, гоёж гоодохыг минь шохоорхонгуй харж, vйлдэл бvрийг минь алдалгvй ажиглахыг нь яана. Ингэх тусам нь бvр аазгай хєдлєєд, болж єгвєл гэрээсээ тvрvvлж гараад, тvvнийг дотор нь цоожилчих юмсан гэсэн хvсэл оволзоно. Тvлхvvрээ сайтар нуучихаад, хєшиг нь онгорхой цонхоор сэмээрхэн шагайхад тэр надад чадуулсандаа гутраад зовхио унжуулаад, бодолд автчихсан байна. Дэггvйтэн цонх тогшиход тvvний зовхи дорхноо дээш єргєгдєєд, горьдол тээсэн харцаар над руу ширтэнэ. Мэдээж би чамд бууж єгєхгvй л дээ. Урт улаан хэлээ гарган, чамайг тавлаж, тулаанд ялсан баатар шиг омогшино. Чи дахиад л гуниглачихна...
Ялалтаа тэмдэглэхээр хашааны хаалга руу зvглэх vед чиний гуниг хєлєєс минь зуурч, гараас минь атгаад, хачин єрєвдєнгvй харцаар намайг аргадана. Би гэдэг чинь єєртєє дийлдэхгvй зєрvvдхэн юм чинь яалаа гэж чамд тийм хурдан бууж єгєх билээ дээ. Vнэрхэнэ, онгирно, даварна, тунирхана... Хvч тэнцвэргvй энэ “тулаан”-д би яллаа гээд гавьяа ирэхгvй. Чи яллаа гээд шагнал чамд очихгvй. Гэхдээ л чи ч бас бууж єгєхгvй...
Єє, єнєєх гайхал чинь миний энэ тааламжтай бодлыг таачихсан юм болов уу. Нvдний харц, уруулын хєдєлгєєн, чихээ имрэхийг минь хvртэл хачин сэжигтэй ширтээд байх чинь... Ингэхэд би энэ гайхлаас огт айж байгаагvй. Тэгсэн хэрнээ яагаад тvvн рvv эгцлэн харж зvрхэлдэггvй юм бол оо?!
Миний бодлоор... Тэр хагас дугуй хэлбэртэй, тунгалаг хар єнгєтэй, их гоё урт сормуустай, хэлбэрлэг давхраатай, тун золбоолог харцтай...
За, єнєєх чинь бас л миний бодлыг таачихав бололтой. “Хєєе, чи юу бодоод байна” гэсэн шиг нvvрэнд тулж ирээд, нvд рvv цоо ширтчихэв. Чамайг над руу ингэж эгцлэх бvрт би яагаад дальдчиж, цочоод нvдээ аничихдаг бол оо? Ингэхэд чи...
Юу вэ, дунд зэргийн урттай тас хар сормуустай, давхраа ч vгvй жирийн нэгэн онигор нvд... хэтэрхий гэмээр дєлгєєхєн харц... Бvлцгэр зовхио зогсоо зайгvй цавчлан, кофе адил гvн бор єнгєндєє намайг бvхлээр нь уусгах гэсэн мэт заналтайгаар ширтэж байв.
-И...ингэ... ингэхэд чи... vгvй ээ... би чамайг ер бусын vзэсгэлэнтэй л гэж боддог байлаа.
-Тэгсэн чинь...
-Чи наад онигор бор нvдээрээ намайг бvр залгих нь ээ...
-Тэгсэн чинь...
-Юу вэ, Тэгсэн чинь, тэгсэн чинь... гээд байдаг чинь ямар учиртай юм бэ?
-Тэгсэн чинь...
-Чи одоо янз vзээд байгаа юм уу?
-Vгvй ээ, чи намайг vзэсгэлэнтэй биш гэж хэлэх гэж байсан уу?
-Тийм ээ.
-Би нээрээ vзэсгэлэнтэй биш гэж vv?
-Тийм ээ, чи огтхон ч vзэсгэлэнтэй биш.
Намайг толгой хаялан ихэмсэглэх агшинд тэр урам муутайхан цааш эргэлээ. Бодвол хоёр нvднийх нь дээд зовхи сормуусандаа тvvртсэн мэт буучихаад, цаг vргэлж ямар нэгэн зvйлийг сониучирхан гялтагнаж байдаг цог нь амь тавьчих шахан сvvмэлзэж байгаа даа...
-Хvvе, чи явах гэж байгаа юм уу?
Тэр хариу хэлсэнгvй. “Явчихсан юм биш биз дээ” гэсэн айдас сэтгэлийг минь нємрєх агшинд зориглон эргэж харвал тэр намайг бус газар ширтээд гоморхонгуй зогсож байлаа.
“Бурхан минь, чи ямар vзэсгэлэнтэй юм бэ? Чамайг ийм vзэсгэлэнтэй гэдгийг би ємнє нь яагаад мэддэггvй байсан юм бол оо. Юун тэр хагас дугариг хэлбэр, гvн давхраа, тас хар єнгє, золбоолог харц вэ. Энэ л дєлгєєхєн харцанд чинь би юу юунаас илvvтэйгээр шунан дурлаж байна. Тийм ээ, би чамд хайртай. Чи хаашаа ч битгий яваарай. Яг энд, миний дэргэд vvрд vлдээч.
Эх сурвалж:
